سی و هفتمین جشنواره فیلم فجر در حالی به پایان رسید که فیلمهای خوبی در آن به نمایش درآمد و همین امر باعث شد تا متن بر حواشی چندین ساله اش چیره شود. جشنواره فیلم فجر امسال در کنار مدعیان جشنوارههای جهانی که به افول معترف هستند، خوش درخشید.
آثار این دوره نه تنها از نظر کیفیت بلکه از حیث تنوع ژانر هم جالب توجه است ، سینمای این دوره از جشنواره نوید از سالی پر بار برای سینما میدهد . کیفیت و تنوع فیلمها در این دوره کار هیات داوران را به مراتب سختتر کرد اما نمیتوان برخی از ناداوریها و تکرار اشتباهات را در این دوره نادیده گرفت. این سوال از داوران جشنواره فیلم فجر همیشه در ذهن افراد آگاه و صاحبان اندیشه خواهد ماند وقتی جشنواره بیش از 7 فیلم قابل اعتنا و مطرح در جشنواره حاضر هستند ، 7 سیمرغ را به یک فیلم تقدیم میکنند.
به حق نیست فیلمی مانند «متری شیش و نیم» ساخته سعید روستایی را با جسارت در بیان و عمق نگاهی که در این اثر وجود دارد را اینگونه نادیده گرفت. متاسفانه فیلمساز برای دریافت مجوزی چند سطری، چندین ماه تولیدش به تعویق افتاد و اگر تلاش های مداوم سید جمال ساداتیان نبود، سرنوشت بهترین فیلم از نگاه مردم نامعلوم می ماند. فیلمی که نیروی انتظامی از درک آن به درستی عاجز ماند در شرایطی که اگر جایزه میلیاردی برای ساخت پلیسی انسان و درستکار در نظر میگرفتند نمیتوانستند به چنین فیلمی دست یابند. متاسفانه نیروی انتظامی در بخشنامههای داخلی خودباقی مانده و درک درستی از هنر و تاثیرگذاری این رسانه فراگیر ندارد.
در جشنواره امسال شاهد توجه بیش از حد داوران به یک فیلم بودیم در حالی که داوران امسال با سینمای با بضاعت و با مضامین انسانی خوبی مواجه بودند. فیلم مورد توجه داوران متاسفانه با سرمایهای مشکوک که این روزها مورد سوال اهالی سینما و حتی قوه قضاییه است ساخته شد.
در جشنواره امسال شاهد مضامین و ارزشهای محتوایی بودیم که خالی از جذابیتهای بصری سینمایی است یا فیلمهایی که توانستند تماشاگران را غافلگیر کنند و با نگاهی انسانی، زوایای پنهانی از واقعیت را به زیبایی به تصویر کشیدند و مخاطبانشان را محدود به اندیشه یا قشر خاصی نکرد.
منتقدین و اهالی اندیشه در این دوره از جشنواره بینصیب نماندند ، مشتاقان فرم و دوستداران سینمای ژانر و تجربی، با آثاری چون «آشفتهگی»، « مسخره باز»، « ناگهان درخت »و ... دست خالی جشنواره را ترک نکردند.
روزهای برگزاری جشنواره سی و هفتم شاهد صفهای طولانی مقابل سالنهای سینما تا پاسی از شب در جای جای شهر بودیم و این استقبال گرم و بحث های داغی که به کوچه و بازار رسیدند، بر این سرمای زمستانی غالب شد و نوید سال پررونقی برای سینمای ایران میدهد. باید قدر این ظرفیت های فرهنگی و هنری در سینمای ایران را بیشتر بدانیم و با تنگ نظریها و اشکال تراشیهای بیهوده، عرصه را بر فیلمسازان تنگ نکنیم.
جامعه صنفی تهیه کنندگان سینمای ایران آرزوی موفقیت و سربلندی سینما و ایجاد فضایی راهبردی برای سینما و آینده فرهنگ و هنر کشور را دارد.