جشنواره سی و هفتم با همه کمی ها و کاستی هایش به پایان رسید اما یک سوال همچنان در ذهن آگاهان و رسانه ها باقی ماند این که سرمایه فیلم ها از چه منابعی تامین شد.
فیلم های جشنواره سی و هفتم به لحاظ کیفی نسبت به جشنواره های دیگر قابل تامل و اعتنا بود اما سرمایه برخی از فیلم ها همچنان در هاله ای از ابهام باقی مانده است. منتقدان و اهالی رسانه با کدهایی که در مصاحبه های تهیه کنندگان آگاه ارائه دادند به این مهم، حساس شده و از قبل از جشنواره ردپای این پول ها را پیگیر شدند. در نشست مطبوعاتی ابراهیم داروغه زاده دبیر جشنواره مطرح شد و ایشان گفتند تعیین وضعیت منابع مالی فیلمها از عهده ارشاد خارج است و وظیفه قوه قضاییه است.
دادستان تهران هم در گفتگوی رادیویی پولشویی در سینما را تایید کرد.
اما متاسفانه دیده میشود برخی منتقدان در نقدهایشان تاکید می کنند که کار منتقد توجه به کیفیت فیلم است و به منابع مالی فیلم نباید ورود کند. متاسفانه برخی در تلاشند رد پول های کثیف را پاک کنند . در ذیل متن یاشار نورایی را در این باره مرور می کنیم :
این صحبت که کار منتقد ردیابی سرمایه یک فیلم نیست و باید درباره کیفیت سینمایی فیلم نظر دهد، در اصل حرف درستی است. نکته اما در این است که اگر فیلمی با پول کثیف ساخته شد و کیفیت خوبی هم داشت، باید به راحتی درباره سرازیر شدن این پول‌ها به سینما و تاثیر مخرب‌شان بر ساختار نیم‌بند سینمای ایران سکوت کرد؟
اصلاً چه کسی و با چه معیاری تعیین می‌کند کدام فیلم خوب است و کدام بد و کی گفته سبیل منتقد فیلم را (که ماشالله عین قارچ از زمین بیرون آمده‌اند) نمی‌توان چرب کرد تا از فیلمی تعریف کند و با توجیه کیفیت خوب اثر! رد پول‌های کثیف را در تولید آن پاک کند؟
به گمانم این نوع برخورد عافیت‌طلب بخشی از جریان آلوده سینما و سریال ایران است که همسو با سیاست مماشات و مسالمت که جدیداً دیکته و توصیه شده و در برنامه‌های مربوط به جشنواره امسال تلویزیون دیده می‌شد، می‌خواهد با گاندی‌بازی و دعوت به فراموشی، همه را به خوابی خوش ببرد تا فرصت برای تمیز شدن دستهای آلوده ایجاد شود.
نویسنده: «یاشار نورایی»
منبع : کات
